Nota della traduttrice: Ormai un classico, ‘ste note… Testo incredibilmente meno difficile di quel che pensavo (forse potrò dirlo un paio di volte, questo, non più…). Sul dadaismo, per compensare (grazie mio caro…). Quindi ho pensato bene a linkarvi degli indirizzi con informazione su certi concetti (sì, principalmente la wikipedia, sono pigra a quest’ora…). E sì, prego. Troverete i link in italiano sotto la traduzione allo spagnolo. A ogni lingua, ovvio, link nella lingua giusta, mica li volete in swahili…
Nota de la traductora: Ja un clàssic, aquestes notes… Text increïblement menys difícil del que pensava (potser ho podré dir un parell de voltes, això, no més…). Sobre el dadaisme, per compensar (gràcies, estimat…). Per aquest motiu he pensat a enllaçar-vos webs amb informació sobre alguns conceptes (sí, principalment la viquipèdia, estic manta a aquesta hora…). I sí, de res. Trobareu els links en italià a continuació de la traducció al castellà. A cada llengua, òbviament, enllaços en la llengua que toca, no els voldreu pas en suahili…
Nota de la traductora: Ya un clásico, estas notas… Texto increíblemente menos difícil de lo que pensaba (quizá podré decirlo un par de veces, esto, no más….). Sobre el dadaísmo, para compensar (gracias, querido…). Por este motivo he pensado en linkaros webs con información sobre algunos conceptos (sí, principalmente la wikipedia, estoy vaga a estas horas…). Y sí, de nada. Encontraréis los links en italiano a continuación de la traducción al castellano. A cada lengua, obviamente, links en la lengua que toca, no los querréis en suajili…
Català
Les quatre de la nit, porto el pijama, avorrit com una ostra baixo sota casa, pujo sobre la teulada d’aquell Tot Terreny, amb el megàfon a tota hòstia canto una serenata: “Com sigui que vaja (1), com sigui que dada”. Esclata la guerra, jo n’escapo, però quina pàtria? Què cony m’importa! Tu m’imposes les divises, jo me les arrenco, tinc dues ampolles, tu combats, jo les destapo. Desertor per sempre i en presumeixo, si fossis com jo no hi hauria cap guerra en curs. La cadència i el pas són demodé, jo el vespre em diverteixo al Cabaret Voltaire!
TORNADA: Com sigui que vaja, com sigui que dada, al Cabaret Voltaire!
Algú m’acusa “Ets una sangonera!”. Responc “Fes-ho també tu, vine aquí i xuma!” Encara tinc ganes d’irritar-te, picada de mosquit i t’ho manifesto dada com Tristan Tzara. Soc la negació, soc irracional, estimo l’art, detesto l’orgull nacional. Trenco els esquemes, tu trenca’t la tíbia i el peroné, per què no vens amb mi al Cabaret Voltaire!
TORNADA: Com sigui que vaja, com sigui que vaja, em quedo com sigui que dada. Jo veig un sol camí, com sigui que dada. Qualsevol cosa que passi, com sigui que dada. Ho qüestiono tot, absolutament tot, absolutament tot, potser no soc dada sinó una mica, una mica dada, una mica dada.
M’interessa l’art, però les emocions zero, m’has dit “Capa jo canto les meves cançons orgullós”. Sí, em recorden una obra de Manzoni, crec, i no parlo d’Alessandro sinó de Manzoni Piero. Aquesta cançó és ready made, nascuda ja a punt i sona com pintar bigotes a la Gioconda, més molesta que un núvol de xafarders però fa la meva vida més plaent al Cabaret Voltaire. Frases inconnexes ragen de la gola “Jolifanto bambla o falli bambla (Hugo Ball)”. No has entès res? Copia, enganxa, googleja, neologismes estesos arreu com la rúcula. I no em mous, no, continuo indòmit a veure el bell pertot fins i tot al meu vòmit. Extravagància, vacança extra, passo la vida que em resta al Cabaret Voltaire (com sigui que vaja, com sigui que dada).
(1) “Vaja” per “vagi”. Opto per la forma dialectal per mantenir la rima.
Castellano
Las cuatro de la noche, estoy en pijama, aburrido como una ostra bajo cerca de casa, subo sobre el techo de aquel Todo Terreno, con el megáfono a toda hostia canto una serenata: “Comoquiera que vaya, comoquiera que dada”. Estalla la guerra, a mí me la pela, ¿pero qué patria? ¡Me importa una mierda! Tu me impones las divisas, yo me las arranco, tengo dos botellas, tu combates, yo las destapo. Desertor de por vida y presumo de ello, si fueras como yo no habría ninguna guerra en curso. La cadencia y el paso son demodé, yo por la tarde me divierto en el Cabaret Voltaire!
ESTRIBILLO: Comoquiera que vaya, comoquiera que dada, en el Cabaret Voltaire!
Alguien me acusa “¡Eres una sanguijuela!”. Respondo “Hazlo también tú, ven aquí, ¡chupa!”. Todavía tengo ganas de irritarte, picada de mosquito y te lo manifiesto dada como Tristan Tzara. Soy la negación, soy irracional, amo el arte, detesto el orgullo nacional. Rompo esquemas tú rómpete tibia y peroné, ¡por qué no vienes conmigo al Cabaret Voltaire!
ESTRIBILLO: Comoquiera que vaya, comoquiera que vaya, me quedo comoquiera que vaya. Yo veo un solo camino, comoquiera que dada. Cualquier cosa que pase, comoquiera que dada. Lo cuestiono todo, absolutamente todo, absolutamente todo, quizás no soy dada sino un poco, dada un poco, dada un poco.
Me interesa el arte pero las emociones cero, me has dicho “Capa, yo canto mis canciones orgulloso”. Sí, me recuerdan una obra de Mazoni, creo, y no hablo de Alessandro sino de Manzoni Piero. Esta canción es un ready made, nacida a punto, y suena como ponerle bigotes a la Gioconda, más fastidiosa que una nube de cotilleos pero da a mi vida más placer en el Cabaret Voltaire! Frases inconexas fluyen de la garganta “Jolifanto bambla o falli bambla (Hugo Ball)”. ¿No has entendido nada? Copia, pega, googlea, neologismos extendidos en todos sitios como rúcula. Y no me mueves, no, sigo indómito a ver lo bello incluso en mi vómito. Extravagancia, vacación extra, paso la vida que me queda en el Cabaret Voltaire! (Comoquiera que vaya, comoquiera que dada).
Link in italiano:
– Dadaismo
– Sanguisuga (vabbè, sì, c’è una parte di battuta a dare informazione su questo animaletto…)
m.
1 Comment